Όλο σε περίμενα και όλο αργούσες

Από το να αφήσω πάλι τον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα του να σε περιμένει άδικα, τον έπεισα ότι πια δεν σε χρειάζεται. Το σώμα μου σε ζητάει, όσο η ψυχή μου σε σιχαίνεται. Μία πάλη την οποία σώμα και ψυχή κερδίζουν εναλλάξ. Ό,τι κι αν αποφασίσω τώρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει. Ποτέ και με κανέναν δεν ήμουν τόσο ασταθής ξανά. 

Με θεωρείς τρελή, ίσως και να έχεις δίκαιο. Αυτή η πάλη όλα αυτά τα χρόνια με κούρασε, με τρέλανε. Έχασα πολύ χρόνο και είναι γι' αυτό που περισσότερο λυπάμαι. Πέρασα αυτά τα χρόνια που θα μπορούσαν να ήταν τα καλύτερα, βυθισμένη στον πόνο της απουσίας σου και κάποιων λέξεων που μου έπεσαν βαριές.

Τώρα που είχαμε έλθει λίγο πιο κοντά, οι ελπίδες μου άρχισαν και πάλι να βγάζουν φτερά, νομιζόμενες ότι θα μπορέσουν επιτέλους να πετάξουν. Όμως μέσα μου το ένιωθα. Δεν θα ερχόσουν ούτε αυτή τη φορά. Θα περίμενα, θα περίμενα, θα έκλαιγα, θα χτυπούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι που πάλι σε εμπιστεύτηκα, θα σε έβριζα και δε θα αντιδρούσες γιατί θα ήξερες ότι έχω δίκαιο και μετά θα έπεφτα και πάλι σε λήθαργο. 

Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό ξανά στον εαυτό μου. Δεν μπορώ και πάλι να σε περιμένω και να μην έρχεσαι. Eίναι προτιμότερο να μην έχω τίποτα να περιμένω πια. Να ξέρω ότι τελείωσε μια και καλή κι ο πόνος μου θα είναι εκεί σταθερά ο ίδιος μέχρι κάποια στιγμή να εξασθενίσει. Οι αναζωπυρώσεις δεν βοηθούν στο να σβήσει η φωτιά, αντίθετα τη μεγαλώνουν. 

Εξάλλου, δεν ξέρω τι είναι καλύτερο πια και τι χειρότερο. Να σε βλέπω να φεύγεις αυτές τις λίγες φορές που έρχεσαι, να μην σε βλέπω καθόλου, να σε περιμένω και να απογοητεύομαι ή να μην έχω τίποτα πια να περιμένω; Ο πόνος στο στήθος μου είναι πάντα ο ίδιος. 
Δεν είναι έρωτας αυτός, είναι ένα μαρτύριο που δεν λέει να τελειώσει. Toν έρωτα τον μοιράζεσαι στα πάνω και στα κάτω του, μοιράζεσαι τη χαρά και τη λύπη. Στον έρωτα υπάρχει το μαζί. Αυτό είναι ένας μονόλογος σε αρχαία τραγωδία χωρίς τέλος. Εύχομαι αυτή η τιμωρία να οδηγεί στη νέμεση και η ψυχή μου να είναι και πάλι ελεύθερη για ν' αγαπήσει.

Ο άνθρωπος χρειάζεται τον σκύλο και όχι ο σκύλος τον άνθρωπο

Όσοι δεν έχουν μοιραστεί τη ζωή τους με σκύλο δεν θα μπορέσουν με τίποτα να καταλάβουν τι διαβάζουν στο παρόν άρθρο. Και δεν μιλώ γι' αυτούς που ήταν ιδιόκτητες σκύλων και τους είχαν σε κλουβιά για να τους πάρουν μία βόλτα το απόγευμα ή στο κυνήγι. Μιλώ γι' αυτούς που είχαν πραγματικά ένα σκύλο στο σπίτι τους και το θεωρούσαν παιδί τους ή τον καλύτερό τους φίλο.

Ως ανθρώπινο είδος, είμαστε αλαζόνες. Δεν μιλώ για όλους αλλά για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο είδος στον πλανήτη πάνω από τη φύση και τα ζώα. Αυτή δυστυχώς η αλαζονεία μας οδηγεί στο να καταστρέφουμε τον πλανήτη μέρα με τη μέρα, να κακοποιούμε ζώα, να τα οδηγούμε στην αφάνισή τους και γενικά να αλωνίζουμε ανενόχλητοι. Κάποιοι βέβαια αντιδρούν μπροστά σε αυτό το φιάσκο που οδηγεί στην τελική και τον ίδιο τον άνθρωπο στην καταστροφή, όμως είναι ακόμη πολύ λίγοι και τα συμφέροντα πολύ μεγάλα. Γι' αυτό δύσκολα θα επέλθει η αλλαγή.

Μέσα στα χρόνια, λοιπόν, ο άνθρωπος για να επιβιώσει εξημέρωσε κάποια από τα ζώα που άνηκαν πρωτίστως στη φύση, ανάμεσά τους και τα σκυλιά. Γιατί τα σκυλιά και όχι τους πιθήκους ή τις τίγρεις ή οποιοδήποτε άλλο ζώο; Γιατί τα σκυλιά είναι τα μοναδικά ζώα που έχουν μέσα τους τόση αγαθότητα, αγάπη προς τον άνθρωπο, πίστη και το αίσθημα της αυτοθυσίας. Πέραν όλων αυτών, έχουν και μυαλό. Μυαλό που λίγο να εκπαιδευτεί, πλησιάζει τον ανθρώπινο νου, μόνο που δεν έχει μιλιά.

Και ο σκύλος είναι όντως ότι πιο κοντινό έχει ο άνθρωπος σε άλλο είδος, ακόμη και από το δικό του είδος. Γιατί ως γνωστόν, οι άνθρωποι παρόλο που είναι έξυπνοι, αλληλοσκοτώνονται διαρκώς. Γιατί μέσα στον άνθρωπο υπάρχουν έμφυτα τα αισθήματα της ζήλιας, της κακίας, του φθόνου, της πονηριάς. Όλα αυτά τα άσχημα αισθήματα από ένα σκύλο κατά κάποιο μαγικό τρόπο απουσιάζουν. Κι αυτό είναι που το κάνει μαζί με τον εξυπνάδα του ένα τόσο καλό φίλο για τον άνθρωπο. Δημιουργείται μία σχέση τόσο αγνή και καθαρή που είναι κάτι μοναδικό για τον άνθρωπο, που είναι έτοιμος να τη δεχτεί χωρίς να έχει το attitude του "μάστρου". 

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η παρέα με ένα σκύλο κάνει καλό στη σωματική και ψυχική υγεία μικρών και μεγάλων με πολλούς τρόπους. Γι' αυτό άλλωστε συνίσταται και στους ηλικιωμένους να έχουν ένα σκύλο για συντροφιά και για βόλτες. Αλλά και τα παιδιά μεγαλώνοντας με σκύλους αναπτύσσουν αντισώματα, γίνονται πιο έξυπνα και πιο κοινωνικά και δεν νιώθουν ποτέ μόνα. 

Τα πόσα έχουμε να κερδίσουμε από τα τρυφερά αυτά τριχωτά τετράποδα δεν έχουν τελειωμό και έχουν γραφτεί σε εκατοντάδες άρθρα και αποδειχθεί σε δεκάδες μελέτες. Κι όμως κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχουν ανάγκη από αυτή την αγάπη. Πώς θα έχεις ανάγκη θα μου πείτε κάτι που δεν γνωρίζεις; Όμως ακόμη κι έτσι με ποιο δικαίωμα κάποιοι να κακοποιούν, να εγκαταλείπουν ή να σκοτώνουν αυτά τα αβοήθητα πλάσματα που τα μάτια τους, ακόμη και τα πονάνε, είναι γεμάτα καλοσύνη. 

Αν υπάρχουν άγγελοι σίγουρα έχουν τον χαρακτήρα ενός σκύλου. Αιώνια παιδιά γεμάτα όρεξη για παιχνίδι, πάντα έτοιμα να μοιραστούν, να απαλύνουν τον πόνο, να αυτοθυσιαστούν. Αυτή η αγάπη και ανιδιοτέλειά τους είναι ακριβώς που λείπει από τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και δεν μπορεί να τη βρει πουθενά άλλου σε τέτοιο βαθμό, ίσως ούτε και στα παιδιά του. 

Για όσους δεν το γνωρίζουν λοιπόν, και για όσους συνεχίζουν να κοιτούν με απαξίωση και μίσος τα ζώα αυτά ή να τα εγκαταλείπουν χωρίς να τους δώσουν την ευκαιρία να γίνουν μέλος της οικογένειάς τους, ένα έχω να πω: Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον σκύλο και όχι ο σκύλος τον άνθρωπο. Και όσοι δεν το πιστεύουν, μπορούν να συνεχίσουν να είναι αδιάφοροι απέναντι στα όσα υποφέρουν σήμερα εξαιτίας μας, όμως τουλάχιστον ας μην τους κάνουν κακό! Γιατί αυτό που για σένα είναι ένα άσχημο, αδέσποτο, είναι για κάποιον άλλο η μεγαλύτερη ευτυχία. 

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο Κούριο

Κάποιοι τόποι μεγαλώνοντας γίνονται οι αγαπημένοι σου, τα καταφύγια σου. Θέλεις πάντα να επιστρέφεις εκεί έστω και για λίγο για να βρεις τον εαυτό σου, αυτόν που χάνεις μέσα στις σκοτούρες της καθημερινότητας. Έτσι κι εγώ επιλέγω να επιστρέφω πάντα στη θάλασσα του Κουρίου. Όλες τις εποχές του χρόνου γιατί η καθεμιά αφήνει το δικό της αποτύπωμα στη φύση και έχει τα δικά της χρώματα.

Eγώ, ο σκύλος μου και η θάλασσα

Αν και κουρασμένη, περασμένες 11, δεν μπορούσα να μην πάρω τον υπολογιστή για να γράψω κι απόψε κάτι. Έβαλα τα χέρια στο πληκτρολόγιο και για λίγα δευτερόλεπτα το μυαλό μου δεν κατέβαζε καμία ιδέα. "αυτό ήταν", σκέφτηκα. "Μέχρι εδώ ήταν η έμπνευσή μου". 

Και μέσα στο κενό του μυαλού μου ήσουν εσύ και πάλι να κάνεις παρεμβολές. Όχι, απόψε δεν θα γράψω για σένα, αρνούμαι. Μα το κάνω ήδη. Ήδη γράφω για σένα και βρίζω την ώρα και τη στιγμή που σε άφησα να αγγίξεις το σώμα μου. 

Σήμερα πήρα τη Λίζα και πήγαμε πάλι στη θάλασσα, σ' εκείνο το όμορφος μέρος που βάφτισα δικό μας μέρος. Εκεί που περάσαμε ένα και μοναδικό απόγευμα μαζί, πίνοντας μπύρες και βλέποντας τον ήλιο να κουρώνει στη θάλασσα. Εσύ έλεγες αστεία για να σπάσεις τον πάγο, εγώ προσπαθούσα να ξεθάψω τυχόν αισθήματα που μπορεί να είχες για μένα. Το είδα βλέπεις σαν ευκαιρία να πάρω μία επιβεβαίωση κι ας μη μου ήταν στο τέλος αρκετή. 

Ύστερα κάναμε αυτό που ξέραμε να κάνουμε καλύτερα οι δύο μας. Χανόμουν μαζί με τον ήλιο στα φιλιά σου και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που νιώθω και ζω είναι πραγματικό. 

Γι' αυτό πάντα επιστρέφω σ' εκείνο το μέρος. Δεν είναι μόνο που η θάλασσα είναι πάντα άγρια και με μαγεύει, δεν είναι που τα βότσαλα είναι τόσα πολλά και πολύχρωμα, δεν είναι ούτε το μοναδικό ηλιοβασίλεμα. Είναι που το αλμυρό αεράκι που χτυπάει στο πρόσωπό μου σε φέρνει μαζί του και μου λέει: "δεν είσαι τρελή. εδώ ακριβώς, ένα απόγευμα παλιό, υπήρξατε ένα".  Πουθενά αλλού δεν μπορώ να νιώσω την παρουσία σου. Ούτε στα πράγματα που έχεις αγγίξει, ούτε στα μέρη που σε συναντούσα. Είναι λες κι ο τόπος κράτησε κάτι από τις γρήγορές μας ανάσες που τώρα μου ψιθυρίζουν στο αυτί ένα μεγάλο έρωτα. 

Όχι, δεν τον φαντάστηκα αυτό τον έρωτα. Είναι ζωντανός και η ψυχή του είναι εκεί. Τον ένιωσα και σήμερα, νομίζω τον μυρίστηκε και η Λίζα, γι' αυτό έκανε σαν τρελή απ' τη χαρά της. Κάθισα στα βράχια και την κοίταζα καθώς έτρεχε χαρούμενη πάνω κάτω κι έμπαινε με φόρα στα κύματα για να τρέξει μετά μακριά τους και πάλι ξανά το ίδιο μέχρι που κουράστηκε και κάθισε δίπλα μου. Πόσο το απολαμβάνω να την βλέπω να παίζει. Μου προκαλεί ασταμάτητο γέλιο. Το παιχνίδι της με κάνει να σε ξεχάσω. Σηκώνομαι για να παίξω μαζί της και είναι λες και ο κόσμος όλος μας κοιτάζει και μας χειροκροτεί. 

Κι όμως, είμαστε μόνο οι τρεις μας κι αυτό το απόγευμα. Το μαύρο μου τετράποδο φιλαράκι, εγώ... και η θάλασσα. Εσύ είσαι αλλού και καθώς τα κύματα χτυπάνε απαλά το σώμα μου και η Λίζα μου γλείφει το πρόσωπο για να φύγει η αλμύρα, εύχομαι εκεί που είσαι να γελάς με την ψυχή σου, όπως κι εγώ αυτή τη στιγμή.

Σοφές κουβέντες από τον Νίκο Καζαντζάκη

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς και φιλόσοφους του αιώνα μας. Έχει γράψει πολλά βιβλία λογοτεχνικά και μη, ανάμεσά τους και την Ασκητική. Η Ασκητική είναι μία βίβλος σκέψης για το χρέος του Ανθρώπου στη γη, για τη σχέση του με τη φύση, τον Θεό αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Αν και τα quotes του είναι παντού στα social media τα τελευταία χρόνια, πολύ λίγοι είναι αυτοί που αφιέρωσαν χρόνο για να διαβάσουν και να μελετήσουν αυτό τον μεγάλο συγγραφέα. Μαζέψαμε μερικές από τις πιο σοφές κουβέντες που είπε, που αν τις εφαρμόσουμε η ζωή μας θα γίνει καλύτερη και θα φτάσουμε πιο κοντά στην εσωτερική μας γαλήνη και ευτυχία. 

Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.

• Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε

• Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

• Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.

• Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω

• Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.


• Αν μια γυναίκα κοιμηθεί μόνη, ντροπιάζει όλους τους άντρες.

• Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος.

• Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.

• Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

• Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

• Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…


• Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.

• Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

• Ολάνθιστος γκρεμός της γυναικός το σώμα.

• Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;

• Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα.

• H καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

• Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα.

• Το ψέμα είναι ανανδρία.

• Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

• Tι θα πει λεύτερος; Αυτός που δεν φοβάται το θάνατο.

• Αφεντικό σε συμπαθώ πάρα πολύ. Έχεις τα πάντα εκτός από λίγη τρέλα και όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα... Αλλιώς δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και να ελευθερωθεί.

• Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!
(«Ασκητική»)

• Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.
Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.
Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.

• Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη.

• Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

• Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει!
(«Οι Αδερφοφάδες»)

• Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος.

• Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Ήταν μια ωραία καταστροφή.

• Η φυγή δεν είναι νίκη, τ' όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο.
(από το «Συμπόσιο»)

• Το βουνό ανήκει στο μοναστήρι. Το μοναστήρι ανήκει στο Θεό. Και ο Θεός ανήκει σε όλους.
• Ποτέ οι Έλληνες δε δούλεψαν την τέχνη για την τέχνη· πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο και γερό νου. Κι ακόμα, για να μπορούν –σκοπός ανώτατος– να υπερασπίσουν το άστυ.

• Εγώ κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. 
Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω!

• Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!
(«Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)

• Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό». Κι η μυγδαλιά άνθισε.
(«Ο Φτωχούλης του Θεού»)

• Η ζωή όλη είναι μια φασαρία. Μόνο ο θάνατος δεν είναι. Η ζωή είναι όταν λύνεις το ζωνάρι σου και ζητάς φασαρίες.
(σ.σ: δια στόματος Αλέξη Ζορμπά, αν και νομίζω ότι η φράση υπάρχει μόνο στην ταινία))

• Aπό τα καλά κερδεμένα παίρνει ο διάολος τα μισά - από τα κακά κερδεμένα, παίρνει και το νοικοκύρη.

• Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο.
(«Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)

• Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους - ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος... 
Μπας και βρίσκεται στον πάτο της Κόλασης, Κύριε, η πόρτα της Παράδεισος;

• Aλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου.

• Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη.


• Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του.
(«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»)

• Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
(«Ασκητική»)

• Αυτό που θέλω ν’ αφήσω πίσω μου είναι ένα καμένο κάστρο. Τίποτ’ άλλο δε θέλω ν’ αφήσω.
(δια στόματος Αλέξη Ζορμπά)


• Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.
(«Καπετάν Μιχάλης»)

• Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό.

• Θέλει, λέει, να ’ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!
(«Οι Αδερφοφάδες»)

• Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.

• Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

• Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Τι φοβερός ανήφορος από τον πίθηκο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο στον Θεό.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δε βιάζεται
(«Ο Τελευταίος Πειρασμός»)

• Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν' ανοίξουμε πόρτα, να γλιτώσουμε!
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

• Τι με ρωτάς για την καρδιά του αμαρτωλού; Εγώ κατέχω την καρδιά του ενάρετου, κι είναι όλοι οι δαιμόνοι μέσα.

• Όλα μάταια, και μόνο η πράξη, σαν το κρασί, μας ξεγελάει και μας σηκώνει λίγο.
(από το «Συμπόσιο»)

• Ρωμιοί είναι αυτοί, ανάθεμά τους! Αν δεν μας τύχαιναν στη στράτα μας, θα ’χε φάει τώρα η Τουρκιά τον κόσμο!
(ο πασάς στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»)

• Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.
(«Ασκητική»)

• Η αμαρτία πρέπει να ‘ναι ένα βουνό χοιρινό κρέας, να χωθείς μέσα, μια χαβούζα κρασί, να μπεις να κολυμπήσεις, κι όχι ένα μεζεδάκι!
—  «Καπετάν Μιχάλης»

• Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ δε με νοιάζει.

• Μωρέ, τον αντρειωμένο μην τον κλαις, όσο κι αν αστοχήσει!
Κι αν αστοχήσει μια και δυο, πάλε θα ζώσει τ’ άρματά του,
πάλε θα βάλει το σκουφί στραβά, τον κατηφέ στο αυτί του
και πάλε οι φίλοι του θα θρονιαστούν στα πλούσια του τραπέζια!
(από την «Οδύσσεια»)

• Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά μήτε γλυκιά γυναίκα,
μήτε και βιος μες στα κελάρια σας μήτε και γιος στην κούνια·
έρμο τραγούδι ’ναι ακατάδεχτο και σβήνει στον αγέρα!
(από την «Οδύσσεια»)

• Ω πολυφίλητο κορμί, το πιο κρουφό ‘σαι μονοπάτι.
(από την «Οδύσσεια»)

• Καβάλα απάνω σε ίσκινα άλογα τους ίσκιους κυνηγούμε·
ίσκιος κι ο θάνατος, και κυνηγάει τον ίσκιο της ζωής μας.

Οι πιο όμορφοι καταρράκτες στον κόσμο

Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, όμως αυτά τα τοπία με τους μεγάλους και πανέμορφους καταρράκτες από τον κόσμο, μας δροσίζουν.

Αυτό δεν είναι το αντίο

Ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί, ποτέ δεν ήθελα να λέω αντίο σε ανθρώπους που έφευγαν χωρίς τη θέλησή μου. Και τώρα κοίτα πώς τα 'φερε η τύχη να 'μαι εγώ αυτή που αυτή τη φορά πρέπει να φύγει. Πάντα πίστευα ότι εσύ ήσουν αυτός που θα με άφηνες πρώτος και έτρεμα τη μέρα που θα ξυπνούσα και θα είχες απλά εξαφανιστεί. Ίσως ο φόβος μου αυτός να με έκανε να σε αγαπήσω τόσο και να σε κρατάω σφιχτά για να μη μου φύγεις. Ίσως το ότι ποτέ δεν ήσουν δεδομένος με έκανε να σε θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θέλησα στη ζωή μου. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά, είναι και πολλά άλλα σε σένα που δεν με άφησαν να σε χορτάσω ποτέ.

Πώς γίνεται να αγαπάς κάποιον και να φεύγεις; Δεν το είχα καταλάβει ποτέ. Δεν μπορούσα με τίποτα να δικαιολογήσω αυτούς που άφηναν κάποιον που αγαπούσαν πίσω τους, όποιος κι αν ήταν ο λόγος. Όμως, έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Για να εξηγήσουμε τις πράξεις των άλλων χωρίς να κρίνουμε, πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μπούμε για λίγο στη θέση τους. Τώρα εγώ ήμουν αυτή που δεν είχε επιλογή, όσο κι αν το πάλεψα, όσο κι να προσπάθησα να το αποτρέψω από το να γίνει.

Εδώ και μήνες έπαιζε στο μυαλό μου ο φόβος ότι τα πράγματα θα έρχονταν έτσι που στο τέλος θα σε έχανα, όμως δεν τόλμησα ποτέ να την ξεστομίσω ίσια. Μόνο κάτι αδύναμες προσπάθειες να σου δείξω ότι αν δεν κάνεις κάτι τώρα, δε θα μπορέσεις ποτέ να παλέψεις για μας. Όμως, κι αυτές ήταν αθόρυβες για να μη σε ενοχλήσουν.

Σκέφτομαι ότι αν οι δυο μας είχαμε μέλλον, αν με άφηνες να μπω λίγο πιο πολύ στη ζωή σου, θα άφηνα τα πάντα για να σε έχω στην αγκαλιά μου. Όμως, είτε μένω λίγους δρόμους πιο κάτω είτε στην άκρη της γης, η μοναξιά που νιώθω λίγο πολύ η ίδια. Ίσως και λίγο να με ανακουφίζει η εξέλιξη των πραγμάτων γιατί δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να σε δω να φεύγεις, λίγα λεπτά αφού κάνουμε έρωτα. Ίσως η ζωή τελικά να πήρε τα πράγματα στα χέρια της και να έκανε για μένα το σωστό, αυτό που εγώ δεν είχα τη δύναμη να κάνω, να πω όχι σε μία σχέση που είχε μόνο παρελθόν, ένα φτωχό παρόν και καθόλου μέλλον.

Αρκούμαι σε λίγα μηνύματα Ζητάω λίγο να σε δω. Όμως, ξέρω πια πώς το τι θέλω μαζί σου δεν έχει καμία σημασία. Αν θα έρθεις να με αποχαιρετήσεις, θα έρθεις όποτε εσύ μπορείς και θα φύγεις με τον ίδιο τρόπο. Έτσι ξαφνικά. Χωρίς να προλάβω ν' αντιδράσω, χωρίς να βγάλω μιλιά. Δεν παίρνω καμία απάντηση. Και ήξερα ότι δεν θα 'χεις κάτι να πεις. Εξάλλου, μου είπες πιο παλιά ότι άμα είναι να φύγω και είναι για το καλό μου, δε θα σταθείς. εμπόδιο. Πόσο θα ήθελα, όμως, να σταθείς εμπόδιο. Να στήσεις με το σώμα σου ένα τοίχο στην πόρτα και την ώρα που θα φεύγω ν' ανοίξεις τα χέρια σου και με αυτά να με αλυσοδέσεις στην αγκαλιά σου. Δεν πρόκειται να γίνει όμως, γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να μου δώσεις όσα θέλω. Δεν μπορείς να είσαι δίπλα μου. Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι δεν μπορώ πουθενά να βρω την ευτυχία χωρίς εσένα.

Και τώρα περιμένω. Περιμένω να στείλεις ένα μήνυμα, να πάρεις ένα τηλέφωνο για να μου πεις ότι αυτό δεν είναι το αντίο. Ότι δεν θα τελειώσει έτσι η δική μας φουρτουνιασμένη ιστορία. Ότι θα πάμε κόντρα στους καιρούς και στις κακοτυχίες του έρωτά μας και θα κρατήσουμε επαφή.

Έτσι δεν κάνουν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται και η μοίρα τους χωρίζει; Δεν θα χαθούμε ποτέ εμείς μωρό μου. Οι κόσμοι μας πάντα κάπου θα συναντιούνται για λίγο και θα παίρνουν νέα πνοή. Φτάνεις να αντέξεις κι εσύ όπως εγώ.

Αυτό μωρό μου δεν είναι το αντίο. Είναι στο επανιδείν...

Χόρχε Λούις Μπόρχες: Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά,

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι, και να αλυσοδένεις μια ψυχή,

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι.

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια,

Και αρχίζεις να μαθαίνεις.

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια,

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.

Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό,

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ.

Αντί να περιμένεις κάποιον,

να σου φέρει λουλούδια,

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις.

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις,

Και μαθαίνεις. μαθαίνεις,

με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Πώς είναι σε 7 μέρες να χάνεις τα πάντα

Δευτέρα σήμερα. Κάθομαι με τη Ντόλι στον καναπέ και στο σπίτι απόλυτη ησυχία. Μετά από ένα χρόνο ξυπνάω και δεν χρειάζεται να τρέξω για να προλάβω τα πάντα. Θα πιω με την άνεση τον καφέ μου, θα πάρω βόλτα τον σκύλο μου χωρίς να κοιτάζω την ώρα, θα ανασυντάξω το σπίτι και θα καθίσω στον υπολογιστή για να σκεφτώ το επόμενο μου άρθρο.

Μία βδομάδα πριν είχα δουλειά. Δύσκολη δουλειά, με ανθρώπους γύρω μου που δεν μπορούσα εύκολα να εμπιστευτώ. Που θα έκαναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μου ή για να με βγάλουν από τη μέση. Δεν την απολάμβανα καθόλου αυτή τη δουλειά, όμως την είχα συνηθίσει. Και ένιωθα και αυτή τη μικρή οικονομική ασφάλεια που δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας. Καθόλου δε σε ενοχλεί να φεύγεις από μια δουλειά που δεν σε γεμίζει και δεν σου διαγράφει κανένα ευχάριστο μέλλον. Όμως, όταν χάνεις κάτι από τη μία μέρα στην άλλη, όσο κι αν δε σε νοιάζει, σε επηρεάζει. Αποκτάς μετά από καιρό μια ελευθερία που σου έρχεται απότομα και δεν ξέρεις τις πρώτες μέρες τι να την κάνεις.

Ανασυγκροτώ δυνάμεις, το ρίχνω στο γράψιμο και σε νέες συνεργασίες, προσπαθώντας να μην διαταράξω τη δική του ηρεμία με τα προβλήματά μου. Χρειαζόμουν μία αγκαλιά, να μου πει πώς όλα θα πάνε καλά. Χρειαζόμουν πολλά περισσότερα από ένα μήνυμα. Δεν τα ζήτησα. Εξάλλου, πολλές φορές μου είχε πει ότι ζητάω πολλά. Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου, προσπάθησα να είμαι δυνατή,  Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε κι αυτό να το περάσω μόνη.

Καταφεύγω στην κολλητή μου. Μου είχε σταθεί πολύ τελευταία και ήταν δίπλα μου όσο κανείς άλλος. Βρήκα κάποια συμπαράσταση αν και μένει χιλιόμετρα μακριά μου. Έχουμε τις διαφορές και τις διαφωνίες μας, όμως έτσι δεν πρέπει να είναι οι υγιείς σχέσεις; Να έχουν ειλικρίνεια. Μόνο που υπάρχει μία λεπτή μεταξύ της ειλικρίνειας και της προσβολής και των παρεξηγήσεων. Και αυτή τη φορά την είχαμε περάσει. Κάποιες φορές οι φίλες δεν πρέπει να είναι εκεί για να μας κρίνουν, ούτε για να βγάζουν αφελή συμπεράσματα. Κάποιες φορές ο ρόλος τους πρέπει να στηρικτικός και παθητικός. Να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις και όχι να επιβάλλουν τη δική τους γνώμη. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν. Απογοήτευση. Λόγια σκληρά πέφτουν στο τραπέζι και απομακρύνομαι. Κλείνομαι λίγο περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν λέω τίποτα στον Χ για να μην του βάλω κι άλλα προβλήματα στο κεφάλι. Εξάλλου, κι αυτές τις μέρες είχε πολλή πίεση στο κεφάλι του και καθόλου χρόνο για μένα. Αυτό του έλειπε τώρα... Τουλάχιστον δεν τσακωθήκαμε τις τελευταίες μέρες. Κάνουμε υπομονή.

Τελικά, μου στέρεψε και η υπομονή. Τόσες μέρες χωρίς να τον δω και δύο άσχημες κουβέντες καπάκι με έκαναν έξαλλη. Ξέσπασα. Πάντα ξεσπούσα πρώτη. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό. Ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος που ξεσπούσα και δεν του άφηνα χρόνο να αντιδράσει. Αυτή η επανασύνδεση φώναζε χωρισμό από την πρώτη κιόλας μέρα. Γιατί όλα ήταν ίδια με πριν. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, όμως αυτό το καλύτερα κρατάει λίγο και μας ρίχνει ξανά στην πραγματικότητα. Ήταν τα ίδια άσχημα αισθήματα που με έκανε να νιώθω πάντα. Επέστρεψαν πάλι και με έκαναν παρανοϊκή. Ότι δεν χωράω στη ζωή του, ότι δεν με σέβεται ως άνθρωπο, ότι με νιώθει ως απειλή σε όλα αυτά που κτίζει. Ότι δε νοιάζεται...

Ήταν Παρασκευή. Μέχρι το Σάββατο τον είχα πρήξει στα μηνύματα. Αν τον είχα μπροστά μου θα τα έλεγα, θα ξέσπαγα και σε λίγες ώρες θα ήμουν καλά. Δεν είπε καν συγνώμη. Ίσως δεν θεωρούσε ότι φταίει. Πήρε ένα τηλέφωνο, απ' το κλάμα δεν μπορούσα να μιλήσω. Καμία άλλη προσπάθεια. Μαλώνω μόνη μου, χωρίζω μόνη μου και ζητώ φιλία μόνη μου. Ακόμα και στους τσακωμούς μας μόνη μου, σκέφτομαι. Πώς να νιώσω ανακούφιση όταν δεν ξέρω αν κάτι που πονάει, κλείνει επιτέλους τον κύκλο του κανονικά; Με δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν να συμφωνούν ότι δεν μπορούν να είναι εραστές και αντί να προκαλούν μίσος ο ένας στον άλλο, επιλέγουν την οδό της φιλίας. Έτσι θα ήθελα τον οριστικό χωρισμό μας. Όμως κι αυτός μένει πάντα σε ένα μήνυμα όπως και η κοινή ζωή μας τόσα χρόνια.

Το Σαββατοκύριακο αποφασίζω να το σκάσω με φίλους σε αυθόρμητες εξορμήσεις. Με δυσκολία γελάω, όμως η φύση και η θάλασσα λειτουργούν πάντα θεραπευτικά σε μένα. Όλα όμορφα και μαγικά, ήρεμα και ρομαντικά. Μέχρι που την Κυριακή το απόγευμα, τα άσχημα νέα φθάνουν μέσω ενός τηλεφωνήματος. Μεγάλη πυρκαγιά στην περιοχή μας. Επείγον κάλεσμα για εθελοντές. Αποφασίζουμε άρον άρον να επιστρέψουμε πίσω, χωρίς να είμαστε έτοιμοι γι' αυτό που θα αντικρίζαμε σε λίγη ώρα. Παντού καπνοί. Τα μάτια μας να καίνε και η μυρωδιά του καμένου συνεχώς στα ρουθούνια μας. Κατευθυνόμαστε σε ψηλό σημείο και στο απέναντι βουνό βλέπουμε ανήμποροι τη γη μας να καίγεται. Είχε νυχτώσει. Πολύ λίγα μπορούσαν να γίνουν.

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν έκλεισα μάτι το βράδυ. Λίγο το πρωί πήγε να με πάρει ο ύπνος μα ο ήχος των ελικοπτέρων που πετούσαν πάνω από το σπίτι μου, κουβαλώντας νερό, τρυπούσε τα αυτιά μου. Όπως μπορούμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Η ανησυχία φίλων που μένουν σε πόλεις με συγκινεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν αυτός. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε κλείσει αυτή τη φορά η ιστορία μας, ήμουν όμως σίγουρη ότι δεν μπορούσα να κάνω πλέον τίποτα άλλο για μας. Και δεν μπορούσα να ρισκάρω γι' ακόμη μια φορά να τον αφήσω να με πληγώσει. Όμως, δεν πετάω τους ανθρώπους που αγαπώ ποτέ. Τους αφήνω μόνο όταν με αφήσουν εκείνοι πρώτοι. Όμως, ποτέ δεν τους πετάω χωρίς εξηγήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό απ' αυτό.

Δευτέρα, λοιπόν. Πριν μία βδομάδα είχα μία δουλειά, μία σχέση και μία κολλητή. Και ένα όμορφο μέρος για να καταφεύγω, το χωριό μου. Τώρα τα πάντα καίγονται, από χτες. Δεν έχω λόγο να ξυπνάω και να τρέχω το πρωί, δεν έχω τον Χ να του πω τι νιώθω κι ας μην πάρω άμεση απάντηση και δεν έχω μια φίλη να μπορώ να πω τον πόνο μου.

Θα έπρεπε να είμαι λιώμα αυτή τη στιγμή. Να σέρνομαι στα πατώματα και να σκέφτομαι τρόπους αυτοκτονίας. Να κατηγορώ τον εαυτό μου, να μου φταίνε τα πάντα και να μη θέλω να δω κανέναν. Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα. Ή μήπως έχασα αυτά που έπρεπε να είχα αφήσει εδώ και καιρό να βγουν από τη ζωή μου; Είναι πολύ νωρίς για να ξέρω. Μπορώ μόνο να περιμένω. Χωρίς κρίσεις πανικούς και βεβιασμένες κινήσεις, πρέπει να σκεφτώ τα επόμενά μου βήματα και να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τον εαυτό μου για να αντέξει.

Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα για να βρω τον εαυτό μου και καινούργιο νόημα στη ζωή μου. Να μην αφήνω τον χρόνο να περνάει αδιάφορα, χωρίς να σκέφτομαι αν εδώ που είμαι και με τους ανθρώπους που είμαι, νιώθω ευτυχισμένη ή αν απλά βολεύτηκα για να μην ταράξω τα νερά. Ίσως έχασα τα πάντα για να μπορώ να κάνω μία νέα αρχή. Θα είναι δύσκολο, όμως η ζωή μου δίνει ακόμη μία ευκαιρία για να ζήσω επιτέλους όλα όσα ονειρεύτηκα.

48 πολύχρωμα αερόστατα πάνω από το Λονδίνο (μαγικές εικόνες)

48 αερόστατα πέταξαν πάνω από το Λονδίνο στις 19 Ιουνίου για τη μέρα που οι Άγγλοι αποκαλούν RICOH Lord Mayor’s Appeal Hot Air Balloon Regatta. Οι πιο κάτω φωτογραφίες όσο κι αν τον πιστεύετε ανέβηκαν σε λογαριασμούς χρηστών του Instagram και είναι μαγικές.

O χορός των κυμάτων

χορεύεις με τα κύματα, με σέρνεις στο βυθό

κρύβεσαι στα όνειρα, που κάνει ένα μωρό.

μετρώντας τα αστέρια σου, ξέμεινα εδώ

πιασμένη από αισθήματα, που δεν έχουν ιστό.

ετερόφωτο σώμα, που μου κλέβει το φως

αντανακλά την ελπίδα κι ο χρόνος νεκρός.

Τα χείλη σου αγγίζω, είν’ ακόμα ζεστή

η ανάσα σου γέννησε, τη δική μου ζωή.

φωτιά με νερό τώρα γίνονται ένα

και γίνεται μέσα μας, αλήθεια το ψέμα

γη και φεγγάρι στον ίδιο ουρανό

ερωτευμένοι πλανήτες στο ίδιο κενό

Oδοιπορικό Αστρομερίτης - Ξερό - Πύργος Τυλληρίας

Μέσα Ιουνίου, οι θερμοκρασίες φθάνουν τους 40 βαθμούς Κελσίου, ημέρα Κυριακή και μία καλοκαιρινή εξόρμηση επιβάλλεται. Μπαίνουμε στο μικρό μας hashbag αυτοκίνητο χωρίς να είμαστε σίγουροι για το που θα καταλήξουμε, όμως από την Κοιλάδα Σολέας δύσκολο να φθάσεις σε παραλία σε λιγότερο από μία ώρα. Παρόλο που η υπέροχη παραλία του Ξερού είναι παραδίπλα, τα τούρκικα συρματοπλέγματα δεν επιτρέπουν την πρόσβαση.

Έτσι, αποφασίζουμε να περάσουμε τα κατεχόμενα και να πάμε στον Πύργο Τυλληρίας, στην αγαπημένη και καθαρή θάλασσα του Ωμέγα με το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Οι εικόνες που ακολουθούν μας δείχνουν την όμορφη διαδρομή που ξεκινούσε από τον ελεύθερο Αστρομερίτη, προχωρούσε στον κατεχόμενο. Μετά Λεύκα και Ξερό. Είμαστε τόσο κοντά από το σπίτι μας κι όμως τόσο μακριά. 

H παραλιακή διαδρομή του Ξερού

Μία παλιά και μεγάλη αποβάθρα στη θάλασσα του Ξερού

 Το Χωριό του Ξερού

Ένα από τα μεγάλα τζαμιά της περιοχής

Νοσταλγική εικόνα ήταν το εγκαταλελειμμένο πολύχρωμο, μικρό λεωφορείο 

 Εγκαταλελειμμένο χωριό στη νεκρή ζώνη λίγο πριν τον Πύργο

 Παλιό και εγκαταλελειμμένο καφενείο στον Πύργο Τυλληρίας

 Ήπιαμε τον καφέ μας στο By the sea cafe, στον Πύργο Τυλληρίας που βρίσκεται στην άλλη άκρη του χωριού

 Η θάλασσα Ωμέγα στον Πύργο Τυλληρίας 

 Τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας Ωμέγα

Το βράδυ μας βρήκε στη θάλασσα με το μαγικό ηλιοβασίλεμα πίσω μας