Μικρές Ιστορίες

Search This Blog

Πώς τα κάναμε έτσι;

on March 12, 2017

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

Η ζάλη του έρωτα

Κανείς δεν ξεχνά αυτή τη ζάλη που λέγεται “έρωτας”. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως με τα χρόνια αυτή η ζάλη μετατρέπεται σε αγάπη. Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις θύμισες αυτό το συναίσθημα έχει το δικό του πρόσωπο στο μυαλό μας. Γιατί η πρώτη αγάπη, αν φάνηκες τυχερός, έμεινε κι τελευταία σου.

‘Ετσι κι εγώ, ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα πως η καρδιά μου φώναζε το όνομα του. Γιατί μου κράτησε το χέρι και προχωρήσαμε μαζί στη ζωή και σε όλα όσα νιώσαμε. Κι αυτή η γροθιά που σχηματίζαμε μαζί, όσο περνούσαν τα χρόνια, γινότανε σιδερένια. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τη σπάσει. Γιατί όταν δυο άνθρωποι στέκονται γυμνοί με την αλήθεια τους ο ένας απέναντι στον άλλο, αφήνουν τα σημάδια τους εκτεθειμένα για να μπορέσει ο ένας να κατανοήσει τον άλλο. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι άλλο ένα δακρύβρεχτο γράμμα για χαμένες αγάπες και στιγμές. Είναι ένα γράμμα ελπίδας πως ανάμεσα στη θεατρική κοινωνία που ζούμε, υπάρχουν αυτοί που ακόμα δεν χρειάζονται οδηγίες για να δοθούν ολοκληρωτικ…

Γενέθλια κι η δική σου ευχή απούσα

Τα ξέχασες όλα. Όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα έκανες για να με φέρεις κοντά σου. Έκανες, όμως, περισσότερα για να με διώξεις. Ξέχασες όσα νιώσαμε, όσα έκανες κι έκανα για σένα.

Ξέχασες ακόμη και τη μέρα των γενεθλίων μου. Κάθε χρόνο έκλεβες πάντα λίγο χρόνο για να μου ευχηθείς. Ας είναι και δυο λέξεις. Θυμάμαι μια φορά μου είχες πει "να σ' αντέχω". Και ήταν όντως ό,τι πιο δύσκολο θα έπρεπε να κάνω στη ζωή μου. Ήταν όλα τόσο δύσκολα μαζί σου, όμως, έβγαιναν όλα από μέσα μου τόσο εύκολα όταν ήμασταν κοντά. Ίσως γι' αυτό δεν ήθελα να σε χάσω, γι' αυτά που ένιωθα όταν σε είχα δίπλα μου. Ήταν πιο δυνατά από τον πόνο που ένιωθα όταν ήσουν μακριά μου.

Λοιπόν, έφτσαν και φέτος τα γενέθλιά μου. Πήρα εκατοντάδες ευχές, μίλησα με φίλους που είχα καιρό να μιλήσω και είχα τα αγαπημένα μου πρόσωπα δίπλα μου. Δεν κάνω πλέον πάρτυ στα γενέθλιά μου. Κάνω ό,τι κάνω κάθε μέρα γιατί την καθημερινότητά μου δεν την αλλάζω με καμία γιορτή. Έπαψα ευτυχώς να θέλω να ξεφύγω απ' αυτήν εδώ …

Έρωτας είναι αυτό που εγώ ήμουν μαζί σου

'Ερωτας, ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασες κοιτώντας εμένα.
'Ερωτας, ήταν το παιδί που έκρυβες σε εκείνο το χαμόγελο που θύμιζε την ξεγνοιασιά των παιδικών μας χρόνων.
'Ερωτας, ήταν κάθετι δικό σου που έβλεπα μέσα απ' τα μάτια σου.
'Ερωτας, ήταν η μυρωδιά σου, το άγγιγμά σου κι αυτή που ήμουν εγώ μαζί σου.

Αγάπη, για μένα, ήσουν εσύ.
Αγάπη, για μας, ήταν το χέρι του άλλου.
Αγάπη, ήταν εκείνες οι τριχούλες σου που πετάγονταν δεξιά αριστερά και έσπαζαν κάθε σοβαρή συζήτηση μας με χαμόγελα.
Αγάπη ήταν κάθε "μαζί" μας, κάθε φιλί μας, κάθε δάκρυ που κύλησε σα νιώσαμε πως δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο.
Αγάπη ήταν αυτό που έμεινε μέσα μου κάθε φορά που ακούω κάποιον να λέει το όνομά σου.

Χριστιάνα Παν.

Powered by Blogger

Πώς τα κάναμε έτσι;

Comments

Post a Comment