Κική Δημουλά: «Ασυμβίβαστα»

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη 
ατέλειωτα μένουν. 

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη, 
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου. 

Γι’ αυτό αναγκάζομαι 
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη 
με μια εποχή φθινοπώρου 
ν’ αποτελειώνω.

Οδυσσέας Ελύτης: "Άνοιξη Love Amour και Liebe"

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Άνοιξη χνούδι περιστέρας
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη
[…]
Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου
Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης
Άνοιξη σουσάμι αόρατο
[…]
Άνοιξη μυρμηγκιά της μέρας
Άνοιξη αίμα του βολβού
Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο
Στων ωραίων γυναικών τα χέρια
Όπου τύχει
Ριπές θανάτου
Εκατομμύρια σπερματοζωάρια
Στων ωραίων γυναικών τα χέρια
Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους
[…]
Άνοιξη τσίτι τσιτωμένο
Άνοιξη σφήκα του χεριού
Άνοιξη «μη» «θα μας δούνε τέρας»
[…]
Άνοιξη μούρο αδάγκωτο
Άνοιξη βιδωτό φιλί
Άνοιξη χάσμα της λιποθυμιάς
[…]
Άνοιξη 37 και 2
Άνοιξη Love Amour και Liebe
Άνοιξη no nein και non.
[…]
Άνοιξη δόντι λυσσαλέο
Άνοιξη φούξια του παροξυσμού
Άνοιξη αρτεσιανό ηφαίστειο
[…]
Άνοιξη σάλτο της ακρίδας
Άνοιξη μήτρα σκοτεινή
Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη
[…]
Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας
Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη
Άνοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»

Ο. Ελύτης, Ποίηση (Τα ετεροθαλή), εκδ. Ίκαρος

Κωστής Παλαμάς: Αγάπη

Μάθε με να τα διαβάζω

Τα υπερκόσμια μυστικά

Στο σκολειό της αγκαλιάς σου

Μέσα στα φιλιά!

Γιατί γύρω μου όλα όλα

Παντογνώστρα σε μηνάν.

Μόνο κάτι ακόμα λείπει...

Να με! Εγώ κ' εσύ, το Παν!

Κάτι ξέρω κ' εγώ, κάτι

Να σου δώσω έχω κ' εγώ.

Άδεια στέκεται μια στάμνα

Στο βαθύ νερό,

Και θα στη γιομίσω. Ξέρω

Την πανώρια μουσική.

Θα τη ζήσεις θεία μαζί μου

Στο δικό μου το βιολί.

Σάρκα η μουσική θα γίνει

Με την πλάστρα μας φωτιά,

Κι από μας θα γεννηθούνε

Τ' αψεγάδιαστα παιδιά.

..............................

Δε γνωρίζω από θρησκείες,

Δε μονιάζω με θεούς,

Γνωριμιά μου εσύ και πίστη.

Πήρα αράδα τους ναούς,

Γύμνωσα; το εικονοστάσι

Βέβηλα και το βωμό,

Λείψαν' άγια, τίμια Ξύλα,

Κάθε πρόσφορο ιερό,

Δισκοπότηρα, λαμπάδες,

Μοσκολίβανα, με μιας

Όλα στα 'ριξα, σαν άνθια,

Για να τα πατάς!

.. Είπα, κι άκουσες, και γέρνεις...

Τρισαλλοιά μου! τρισαλλοιά!

Στο σκολειό της αγκαλιάς σου 

Μ' όλα τα φιλιά!

Περδικόστηθη Τσιγγάνα,

Ω μαγεύτρα που μιλείς

Τα μεσάνυχτα προς τ' άστρα

Γλώσσα προσταγής!

Στα μεστά τα νικηφόρα 

Στήθια σου ηύρα μοναχά

Της γυναίκας την απάτη

Και της σάρκας τη σκλαβιά,

Κι αχαμνή πλανεύτρα αγάπη

Κ' ένα αρρωστημένο φως

Και το λίγωμα που λυώνει

Το κορμί του καθενός.

Κι αν γρικούσα να σαλεύει 

Κάπου κάτι σα φτερό,

Με τ' αντρίκια σου τα χέρια

Σύντριψες και το φτερό.

Ω που αγνάντια και μακρυά μου

Τα μεσάνυχτα μιλείς

Προς τ' αστέρια, προς τα πάντα

Γλώσσα προσταγής,

Κι όντας μεσ' στην αγκαλιά σου

Σφιχτοκλείς με ερωτική, 

Ω γυναίκα εσύ σαν όλες,

Ψεύτρα, σκλάβα, ποια εισ' εσύ;..

Ό,τι αν είσαι, δεν πεθαίνω, 

Πέφτω εδώ και βγαίνω αλλού,

Και το μνήμα έχει για μένα 

Πόρτα λυτρωμού.

Τα λουλούδια

Είχε περάσει τα 85 προ πολλού. Καθαρός με κουστούμι και γραβάτα σοβαρή. Το πουκάμισο άσπρο, καλοσιδερωμένο. Το πρόσωπο σκαμμένο με ρυτίδες, μα τα μάτια λάμπουν. Με λίγα λουλούδια στο χέρι, ένα μικρό μπουκέτο στα ροζιασμένα του χέρια. Τα κρατάει σφιχτά, προσεχτικά, να μη τα χάσει, μην του πέσει ούτε ένα. 

Κάθε μέρα στην ίδια στάση. Κάθε πρωί περιμένει με ανυπομονησία το λεωφορείο. Μπαίνει, όσο γρήγορα του επιτρέπει το βάρος της ηλικίας του, και κάθεται σε μια γωνιά. Τα μάτια κοιτάνε στο κενό, αναζητώντας τη στάση που θα κατέβει. Κάθε μέρα τα ίδια σχόλια από τους υπόλοιπους επιβάτες. «Πάλι ραντεβού έχει ο παππούς», και ένα μικρό γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη τους. Πριν λίγες μέρες, τον ρώτησα που πηγαίνει κάθε μέρα. Όχι από δηκτική περιέργεια, απλά από σεβασμό στην καθημερινή του συνήθεια. 

«Με περιμένει», μου απάντησε. «Κάθε μέρα πηγαίνω και της κάνω παρέα. Της παίρνω και τα λουλούδια που της αρέσουν. Έχει ανάγκη να μιλάμε. Κι εγώ όμως, μη νομίζεις. Ανυπομονώ κάθε μέρα, πότε θα φτάσω…». Πατάει το κουμπί και ετοιμάζεται να σηκωθεί. «Καλημέρα», μου λέει και κατεβαίνει. Σήμερα, τον ξαναείδα. Είχε μέρες να φανεί, να πάρει το ίδιο λεωφορείο. Με τα ίδια λουλούδια στο χέρι, με τα καθαρά του ρούχα. Με καλημέρισε και κάθισε δίπλα μου. «Έχω μέρες να σας δω. Είστε καλά;», τον ρωτάω.«Ναι, ήμουν λίγο άρρωστος και δεν μπορούσα να βγω. Σήμερα όμως, που είμαι καλύτερα θα πάω να τη δω. Την έχω αφήσει μέρες μόνη της και θα στεναχωριέται. Της πάω και τα αγαπημένα της λουλούδια. Τα άλλα τόσες μέρες, θα έχουν ξεραθεί…» Πατάει το κουμπί και ετοιμάζεται να κατέβει. «Θα τα πούμε αύριο», μου λέει και με χαιρετά.

«Στο νεκροταφείο πάει», ακούω μία κυρία να λέει πίσω μου. «Η γυναίκα του έφυγε πριν 5 μήνες. Μα κάθε μέρα είναι εκεί, της μιλάει, της πάει τα αγαπημένα της λουλούδια και της κάνει παρέα. Εξήντα χρόνια μαζί, αγαπημένοι. Τα τελευταία 3 χρόνια ήταν κατάκοιτη, μα δεν την άφησε ποτέ. Τη φρόντιζε μέχρι τελευταία στιγμή. Ακόμα και τώρα, βάζει δύο πιάτα στο τραπέζι για φαγητό…» 

Τον βλέπω να ξεμακραίνει, σκυφτός, προσπαθώντας να προστατευθεί από τον αέρα που φυσάει δυνατά. Κρύβει το χέρι με τα λουλούδια μέσα στο παλτό του, προσέχοντας μη χάσει ούτε ένα φύλλο. Αρχίζω να σκέφτομαι πόση αγάπη κρύβεται μέσα στο χέρι, που κρατάει τα λουλούδια. Πόση ζεστασιά, στην καρδιά αυτού του ανθρώπου. Να σου δείχνει πως η αγάπη δεν πεθαίνει, ακόμα και με το θάνατο. Το δόσιμο, η έγνοια, η φροντίδα για τον άνθρωπο που αγάπησε βαθιά. Που σημάδεψε κι ακόμα σημαδεύει τη ζωή του. Την πορεία του. Και εσύ να συνειδητοποιείς, πόση αγάπη μπορεί να χωρέσει σε μία ψυχή, σε μία καρδιά, σε ένα μυαλό. Σ΄εσένα τον ίδιο.

Να τα λέτε τα σ΄αγαπώ, που νιώθετε! Να τα δείχνετε… Τα χέρια σας να είναι γεμάτα λουλούδια, κι ας μην κρατάτε στην πραγματικότητα. Να ζείτε την οικειότητα των στιγμών με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μην περιμένετε να γίνουν τάφοι, για να τους φροντίσετε και να τους χαϊδέψετε. Να γίνουν μάρμαρο για να τους μιλήσετε…Να ζεσταίνετε τη ζωή σας και των άλλων. Να βρίσκετε χρόνο να τους ζείτε και να σας ζουν. Να κάνετε χώρο, να χωρέσουν, να μη στριμώχνονται στα ασήμαντα και στα λίγα. Γιατί αυτό που μένει, όταν γινόμαστε αέρας και φεύγουμε, είναι η αγάπη που αφήσαμε πίσω μας. Και δε σκορπίζει όπως εμείς. Μένει μέσα στους ανθρώπους που τη δέχτηκαν. Τους ζεσταίνει και τους δίνει τη δύναμη να προχωρήσουν. 

Να αγαπάτε λοιπόν και να αγαπιέστε… Δυνατά, ζεστά και με ένα μπουκέτο λουλούδια στα χέρια, μα πάνω από όλα μέσα στην καρδιά σας… 

Λουκία Πέτρου
fwords.gr

Σαίξπηρ: "Η αληθινή αγάπη δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες"

Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές
δεν θα δεχθώ.
Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα.
Και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται.
Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
Που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει.
Του καραβιού που πλανιέται το άστρο
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.
Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι.
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια.
Η αληθινή αγάπη δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
Φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.
Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή.
Ούτε άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει

Tο Σονέτο 116 του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που εκδόθηκε με τον τίτλο «Let me not to the marriage of true minds».

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ: "Έβλεπα τον έρωτα σαν μεγάλη αγριότητα"

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε στην Αθήνα, στη Νότια Γαλλία και Ελβετία. Έχει εκδώσει περίπου 20 ποιητικές συλλογές και έργα της έχουν μεταφραστεί σε πόλλες γλώσσες. Το 2014 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της.

Οι ακρότητες του μέλλοντος

Εκείνο το καλοκαίρι δεν έλεγε να΄ρθει΄ κάτι σαν οργασμός που όλο αναβάλλεται μες στη νύχτα. Η γάτα γέννησε δίπλα στ΄αυτί μου έτσι όπως ξαπλωμένη ατένιζα το μέλλον στο ταβάνι. Τα μωρά της και οι φαντασιώσεις μου έσταζαν αίμα. Έβλεπα τον έρωτα σαν μεγάλη αγριότητα: ένα γδαρμένο ζώο και κρεμόταν απ΄το τσιγκέλι. Ο πόνος κι η ηδονή του, όλα αναίτια. Το μέλλον βαστιέται από άλλα κι όχι από κει που δίνουμε τη ζωή μας όλη. Για τους Κινέζους το μέλλον βρίσκεται πίσω μας. Όπως όταν ταξιδεύεις και κάθεσαι πλάτη πλάτη με τον οδηγό. Τότε το παρελθόν, ο δρόμος που διάνυσες, είναι το μόνο που έχεις μπροστά σου. Και δε θα δούμε ποτέ τον οδηγό. Ποτέ δε θα΄μαστε πλάι στη ζωή ή μαζί της. Η πλάτη μας μόνο θα μας ζεσταίνει την πλάτη για λίγο, όσο να φτάσουμε.

Ιστορίες ματιών

Τα μάτια αγαπούν ν΄αφοσιώνονται
σ΄ελάχιστες πτυχές του ορατού κόσμου
ενώ μέσα το εργαστήρι ερμηνεύει τις εικόνες σε αγγέλους
ή σ΄αποχαιρετιστήριες κάρτες με πεύκα.
Ταξιδεύουν τα μάτια βιδωμένα στο σώμα
η ταχύτητά του τα παρασέρνει
αντιστέκονται λίγο μα ύστερα ακολουθούν
και κοιτάν άλλα καινούργια
ώσπου να πειστεί σιγά σιγά και το ποίημα
και ν΄αρχίσει να παριστάνει το νέο πρόσωπο.
Γερνώντας τα μάτια ξεχνιούνται σ΄ένα σύννεφο
σ΄ένα κομμάτι νερό π΄αστραποβολάει
και τα πάει πέρ΄απ΄την ομορφιά των τοπίων
και τις καφετιές πεδιάδες της κόρης των ματιών σου
σε τόπο όπου ο οφθαλμός είναι ο κόσμος
βλέπει και βλέπεται
κι είναι σαν της αράχνης τον ιστό
σκαλωμένος στου κρανίου την εσώτατη οροφή.

Λέει η Πηνελόπη

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα ένα γραφτό άρχιζα,
κι έσβηνα κάτω απ΄το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ΄από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
-απουσία από τη ζωή-
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος που στερείται.
Σβήνω, σχίζω, πνίγω τις ζωντανές κραυγές
«Πού είσαι, έλα, σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες
» και ξαναρχίζω το πρωί με νέα πουλιά
και λευκά σεντόνια να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα΄σαι ποτέ εδώ με το λάστιχο
να ποτίζεις τα λουλούδια να στάζουν τα παλιά ταβάνια φορτωμένα βροχή
και να΄χει διαλυθεί η δική μου μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά…
Η εκλεκτή καρδιά σου -εκλεκτή γιατί τη διάλεξα-
θα΄ναι πάντα αλλού κι εγώ με λέξεις θα κόβω τις κλωστές
που με δένουν με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν΄αρμενίζει τις θάλασσες στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες της γλύκας και της μυρωδιάς
κι ολοκάθαρος πια να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία τι απουσία
ή πως λειτουργεί το εγώ στην τόση ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δε σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας πως ό, τι χάνει σε αφή κερδίζει σε ουσία.

Μπορεί και να΄ναι ψυχρότητα όλο το πάθος

«Μπορεί και να΄ναι ψυχρότητα όλο το πάθος»
σκεφτόμουνα περπατώντας άκρη άκρη στον γκρεμό…
σιωπή και μέσα μου πιο άσπρη αχνιστή,
γαλακτερή μ΄ακέφαλες τις λέξεις να πλένε να λιώνουν οι έννοιες,
τα πρόσωπα ενώ στον πάτο πέφτουν και ξαπλώνουν τα πράγματα.
Κύματα στην καταχνιά
μια φάλαινα που είδα από μακριά
να πετάει το υγρό τραγούδι της στον πάνω ωκεανό
και τη χαράδρα πράσινη κλειστή με το μουσούδι της μονάχα
ν΄ακουμπάει στην άμμο ο άγιος που ποτέ δεν πίστεψα
άκουσα μόνο τα κουδουνάκια του
κι αλάφρωσα λιγάκι αυτά μόνο τα λίγα σκοτάδια τα σχισμένα.
Το πάθος μοιάζει να έρχεται από την αλχημεία του πάγου μια κρυάδα
που κρατάει αμοίραστο τον πόνο και την ουσία του καλού τόσο βαθιά θαμμένη.
Στέκει πίσω απ΄τα πράγματα σαν ένα κόκαλο σαν νεύρο αλύγιστο,
σκληρό π΄ούτε φωτιά δεν πιάνει κάτι σαν ζώο-
θυρωρός μ΄ένα μονάχα μάτι ακίνητο το χάος να κοιτάει μ΄ένα μονάχα αυτί ν΄ακούει τη σιωπή.

Κώστας Καρυωτάκης: Μυγδαλιά

Φλεβάρης. Ο μήνας της αμυγδαλιάς. Η πλάση ομορφαίνει, γεμίζει με άσπρα και ροζ άνθη. Αυτή την εποχή θυμόμαστε το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Μυγδαλιά" Φυσικά, ερωτικό ποίημα...

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει∙
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τήνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει∙
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…

Οι τελευταίες λέξεις που γράφω για σένα

Αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις που γράφω για σένα, για μας. 
Χαράμισα λέξεις και λέξεις, ώρες και βράδια για να καταλάβεις τι νιώθω, για να δεχθείς αυτά που νιώθεις για να μας δώσεις μία πραγματική ευκαιρία. Μία φορά εγώ κι εσύ γυμνοί χωρίς ρούχα και δεύτερες σκέψεις. Μία φορά να σταθείς απέναντί μου χωρίς να με πληγώνεις με λόγια θεριστές. Μία φορά να με αφήσεις να το ζήσω χωρίς να το ισοπεδώσεις λίγο μετά. Μία φορά να ρίξεις τις άμυνες και να διώξεις τον θυμό μου. 

Είμαι από τη φύση μου αντιδραστική μωρό μου. Κι αυτά που λες τα κρατάω μεσά μου. Στοιβάζονται μέχρι που γίνονται βουνό και κάνουν έκρηξη σαν ηφαίστειο. Μετά το μετανιώνω, όμως, η λάβα δεν επιστρέφει πίσω και σβήνει μόνο αφού κάνει τα πάντα στάχτη.

Στάχτη τα έκανα αυτή τη φορά. Εσύ ενεργοποίησες το ηφαίστειο κι αυτή τη φορά η έκρηξη ήταν μεγάλη. Και πήρα την απόφαση ποτέ ξανά να μην γράψω για σένα. Κάθε φορά που τα χέρια μου ακουμπάνε στο πληκτρολόγιο, θα διατάζω τον εγκέφαλό μου να σε διαγράφει έστω και για λίγο. Να σε βάζει στον κάλαθο των αχρήστων κι ας μην σβήνει οριστικά από τη μνήμη του. Εσύ ήσουν ο λόγος που άρχισα να γράφω και παραλίγο να γίνεις και ο λόγος που θα σταματούσα για πάντα. Όμως, αυτή τη χάρη δεν την κάνω σε κανέναν, όσο κι αν δε σου αρέσει αυτό που είμαι. Είμαι αυτή που είμαι, όμως, μη λες ότι δεν γουστάρεις, γιατί δε με ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς μπορεί να σ' ερωτεύτηκα, όμως, δε συμπάθησα ποτέ αυτό το ψεύτικο ανδριλίκι που μου πουλούσες. Ήταν τόσο ψεύτικο καλέ μου όσο και τα λόγια που ξεστόμισες στην τελευταία μας κουβέντα ότι δε μ' ερωτευτηκές ποτέ.

Τελικά γλυκέ μου οι λέξεις μου δε νίκησαν τον εγωισμό σου. Έβαλα τα δυνατά μου. Δεν έγραφα πάντα για σένα κι όταν το έκανα ήταν τις περισσότερες φορές άθελά μου. Όμως, υπήρχαν και μηνύματα που στα έστελνα εσκεμμένα μα ποτέ δεν τα διάβασες. Άργησα να καταλάβω ότι δεν ήξερες να διαβάζεις. Δεν ξέρεις να διαβάζεις μάτια μου τον έρωτα. Δεν ξέρεις καν πώς μοιάζει ο έρωτας, πώς γίνεται να λες ότι δεν τον ένιωσες ποτέ; Είναι τόσο μάταιο να γράφεις για έρωτα σε κάποιον που δεν ξέρει να τον διαβάζει, όσο το να προσπαθέις να περιγράψεις σ' έναν τυφλό ένα όμορφο λουλούδι. Ό,τι κι αν του πεις ποτέ δε θα καταλάβει την πραγματική ομορφιά του.

Είναι κρίμα οι λέξεις να χαραμίζονται τόσο άδικα. Δεν τις πιάνεις τελικά ή πιάνεις μόνο αυτές που σε βολεύουν. Αυτές που μπορείς μετά να χρησιμοποιήσεις εναντίον μου για να με σπρώξεις μακριά σου, αφού μου ρουφήξεις την ψυχή για λίγη εκτόνωση. Δεν είμαι τέλεια καρδιά μου, αλλά κοίτα ποιος μιλάει. Ένας άνθρωπος γεμάτος λάθη, πάθη, ανασφάλειες, βουτηγμένος στο ψέμα κι εγκλωβισμένος σ' ένα αρρωστημένο σώμα. Η αγάπη δεν μπορεί να σε φτιάξει. Δεν θέλεις να σε φτιάξεις. Δεν βλέπεις παρά μόνο αυτά που θέλεις να δεις και δε δίνεις για να ευχαριστήσεις αυτούς που σε ευχαριστούν αλλά για να τους κάνεις να σιωπούν. Δεν ξέρεις ν' αγαπάς όπως δεν ξέρεις ούτε να διαβάζεις. Δεν θα μάθεις ποτέ γιατί η ανωμαλία στον εγκέφαλό σου, σου λέει ότι η αγάπη είναι λάθος. 

Να σου πω την τελευταία λέξη μάτια μου; Φοβάσαι! Αυτή είναι η αλήθεια. Φοβάσαι ν' αφεθείς και να ερωτευτείς. Είσαι πιο δειλός κι απ' τους δειλούς. Φοβάσαι εμένα, φοβάσαι εσένα όταν είσαι μαζί μου και φοβάσαι εμάς. 

Αλκυόνη Παπαδάκη: Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα. Βρηκα μια θεση στη ζωη".

Αποσπάσματα από το συγγραφικό έργο της Αλκυόνης Παπαδάκη

Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά… 

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ…
Ζήσε για να μάθεις…
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι…
Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο... 
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!
Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!! 
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...
περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν.

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...
Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.
Ο πόνος θέλει μια σκέψη.
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.
Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...
Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.
Και καθόλου οχυρωμένη.
Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.
Είχες πυξίδα...
Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..
Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..
Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...
Ναυάγησα...
Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...
Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..
Όπου μου λεγαν πήγαινα...

να παιχνίδι είναι ο έρωτας και εσύ δεν το έμαθες ακόμη...
...
Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!
Μη με κοιτάς... θέλει βουτιά ο έρωτας...

"Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ' όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες."
«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»

«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»

«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»

«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που  θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»
«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»

«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»

«Πάνω σ’ ένα ζουμπούλι, ξεψύχησε η Άνοιξη…»

«Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.»

«Αυτό το ''απόλυτα εντάξει'' πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»

«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»

«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»
«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»
"Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.»
«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»

«Άσχετο, αλλά:
Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»

«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»
διαφορετικό άρωμα άγριου κύμινου 
Ενοχή
σαν τα καπέλα των μανιταριών, κάτι σαν μούχλα από μπαγιάτικο ψωμί 
Έρωτας
άρωμα ροδακινιού 
Λάθος 
άρωμα κόκκινου σταφυλιού 
Νοσταλγία
σαν μανουσάκι στο λόφο, την ώρα του δειλινού 
Όνειρο
άρωμα δυνατό, μεθυστικό, άρωμα νάρκισσου 
Πάθος
αφρισμένη θάλασσα και σάπια φίκια, μια βαριά μυρωδιά ιωδίου 
Φιλί 
μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου 
Φόβος
μυρωδιά καμένου ρούχου 
Χάδι
μυρωδιά κανέλας 
Χαμόγελο
άρωμα μανιταριού, όταν του πατάς τη φλούδα με το νύχι σου 


Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό... 
Φύλλο δεν κουνήθηκε. ... άνοιξε με δύναμη την ουρά της και γρατσούνισε τα όνειρα μιας νυχτερίδας που είχε κρεμαστεί ανάποδα στο γιακά της σιωπής. 
Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, ...; Έτσι ακριβώς, .... Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες. 
Που ξέρω; Μπορεί να της είπαν, πως μόνος του κανείς γίνεται από σκουλήκι πεταλούδα. Μόνο που πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Μπορεί να της είπαν, πως ολ’ αυτά τελικά είναι όνειρο, μια φαντασίωση, μια κυριακάτικη εκδρομή στο βλέμμα του Θεού... Που ξέρω; 
Χα, οι άνθρωποι! Κατεβάζουν ολόκληρο στόλο και βάζουν μπρος τα κανόνια για να κυνηγήσουν ένα ζευγάρι κοχύλια που ξελογιάστηκαν και βγήκαν τσάρκα στην αμμουδιά. Ένα ζευγάρι Κατειρήνες που ήθελαν να γίνουν κάποτε αστέρια. 
Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού; Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται... 
Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα νουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ. 
Η ερημιά είναι όπως η φωλιά της αράχνης, .... Μόνος του την πλέκει κανείς. Βγάζει την κλωστή από μέσα του, σαν το σάλιο.
Έμαθα να χτίζω τείχη όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου, αλλά για να δω ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου...
"Αυτού του είδους οι στροφές είναι άτιμες. Συνήθως σε πετάνε στον γκρεμό. Δεν έχουν ορατότητα. Μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να τις ξεπεράσεις" 

Είναι μερικοί που έχουν μέσα τους κακοφορμισμένες
πληγές. Πλησίασέ τους.Μην τους ψηλαφάς.
Πληγώθηκε. Δώσε το χέρι σου στον άλλον χωρίς
να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει.
Σε αυτό το κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα.
Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση...
Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου,
πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν.
Ξέχνα την, να χαρείς.
Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.
Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς...
Να γλύφεις τ'ακριβό σου ψεμματάκι και να το απολαμβάνεις, σαν ώριμο καρπό. Μόνο να ξέρεις, πως όταν φτάσεις στο κουκούτσι, πρέπει αμέσως να το φτύσεις. Μην ξεχαστείς και γλείφεις σαν ηλίθιος μια ζωή κουκούτσια.
Ίσως και να σε συμπαθουσα, αν παρεμενες μια απλή 
σουπια. Αλλα όχι και να προσπαθείς να γράψεις 
ιστορια με το μελάνι σου.....
Σ' έσπρωξε; Σ' έριξε κάτω και σε τσαλαπάτησε; Έβγαλε σουγία και σε χάραξε; Ε! Άφου μετά σου είπε sorry ο άνθρωπος!
Αναρωτιεμαι παντα γιατι λακιζουν τα ονειρα μολις φτασουν στην πυλη 
της πραγματικοτητας.
Γιατι δεν μας περιμενουν εκει,να μας υποδεχτουν.....
Κι αν καποιο τυχει και ξεμεινει,γιατι γερνει μαραμενο και δακρυζει......
-Υστερα,με το περασμα του καιρου,απομακρυνθηκαμε.
Χαθηκαμε.
Μας πηρε παραμαζωμα η ζωη.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω πως γινεται να χανεσαι απο εκεινους που πολυ αγαπησες.
Ν' αφηνεις πισω σου βαλιτσες με πολυτιμες αποσκευες.
Τρεχει το τρενο, που αναθεμα το...Τρεχει περισσοτερο απο τις
αντοχες σου. Ζαλιζεσαι...
Κι ολο ονειρευεσαι να γυρισεις πισω,στους σταθμους που αγαπησες.
Στους σταθμους οπου ξεχασες τις πολυτιμες αποσκευες σου.
Ολο ονειρευεσαι...
«Αν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο», έλεγε στον εαυτό της η Σαραγώ, «το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Κάθησε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ’ αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Έτσι κι αλλιώς, στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι. Μπορεί ν’ ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι».
Ομως......Συμβαινει συχνα,οταν δε θελεις ν'αντικρισεις εκεινο που φοβασαι, να γυριζεις αλλου τα ματια σου. Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω σου, εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις: <Αχ! Τι ωραια θεα!!>
Όταν μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά. Τα 'χασα; Μου τα κλέψανε; Τα κατάπια; Τα χάρισα; Κύριος είδε. Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα. Άντε να την προφυλάξω...
Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;
Σαμπως θυμασαι...;
Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;
Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;
Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"
Αμ, δε στη χαρισε ο Θεος τη θεση, ματια μου.
Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!
Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα
και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους,
μέσα στο κρύο και στη βροχή.
Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο.
Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.
Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν
στο κεφάλι και γελούσαμε.
Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.
Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ
την ψυχή μου.
Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει..
Σου τραγουδά απ' έξω η χαρα.
Γιατί βάζεις μπαμπακι στ' αυτιά σου;
Η μοναξιά! Η μοναξιά ήταν δυο νούμερα μεγαλύτερη
απο την αντοχή του.

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα!
Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου!
Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της…
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…
Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…

"Αλκυόνη Παπαδάκη
"Όλα σε 'μένα βρήκαν να συμβούν;" Αυτή την καραμέλα γλείφεις συνεχώς και κλαίγεσαι. Όλα συμβαίνουν σε όλους μάτια μου. Στ΄ορκίζομαι......................Δες τα όλα από την αστεία τους πλευρά. Κάνε λίγο καλαμπούρι. Έστω και μαύρο. Ωφελεί. Κι αν θες να ξέρεις ο μεγαλύτερος χωρατατζής είναι ο Θεός. Ακόμα δεν το ΄χεις καταλάβει;

Μπετόβεν: "Μόνο με θυσίες μπορεί η Αγάπη να νικήσει"

Μπετόβεν Προς κάποια Αθάνατη αγαπημένη,

“Αν και είμαι ακόμα στο κρεβάτι, οι σκέψεις μου τρέχουν σε σένα, Αθάνατη Αγαπημένη. Να είσαι ήρεμη, να μ’ αγαπάς, σήμερα, χθες -πόσα δάκρυα λαχτάρας για εσένα, εσένα, εσένα, ζωή μου, τα πάντα μου. Ω, μην πάψεις να μ’ αγαπάς -ποτέ να μην αμφισβητήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου. Πάντα δικός σου. Πάντα δική μου. Πάντα εμείς. ….. Αγγελέ μου, Όλα  μου, Εαυτέ μου Μόνο με θυσίες μπορεί η Αγάπη να νικήσει , ισως με το να μην απαιτούμε τα Πάντα. Μπορείς να αλλάξεις αυτό, δηλαδή ότι εσύ δεν είσαι ολότελα δική μου και εγώ δεν είμαι ολότελα δικός σου; …… Μπορώ να ζήσω μόνο μαζί σου αλλιώς καθόλου. Ηρέμησε ζωή μου.

Η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη με τόσα που θέλω να σου πω… έρχονται στιγμές που βρίσκω ότι τα λόγια δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Φως μου… μείνε ο αληθινός και μοναδικός μου θησαυρός, τα πάντα μου, όπως εγώ για σένα. Ό,τι άλλο μας πρέπει θα μας το στείλουν οι θεοί. ……

Μόνο αν αναλογιστούμε ήρεμα την ύπαρξη μας  θα επιτύχουμε το στόχο μας να ζήσουμε μαζί…  Συνέχισε να μ’αγαπάς.  Μην παρεξηγήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου.’’

Ο πιστός σου...

Λούντβιχ   
Οι νότες και όχι τα λόγια ήταν το δυνατό σημείο του Μπετόβεν, ο οποίος ωστόσο το 1812 έγραφε για την “Αθάνατη αγαπημένη”…
Ποια, όμως, ήταν στ΄αλήθεια η «Αθάνατη Αγαπημένη;» Τι είδους συναισθηματικός γρίφος, άλυτος ακόμη, βασάνιζε τον Μπετόβεν; «Αθάνατη αγαπημένη» είναι το όνομα που έδωσε ο συνθέτης σε μια ανώνυμη γυναίκα, στην οποία απευθύνεται, σε τρεις πολυσυζητημένες ερωτικές επιστολές του. οι επιστολές ανακαλύφθηκαν, μετά τον θάνατο του Μπετόβεν το 1827, ανάμεσα στα ιδιωτικά του έγγραφα, γεγονός που μαρτυρά ότι, είτε δεν στάλθηκαν ποτέ, είτε του επεστράφησαν από την αποδέκτρια. Επιστολές που μαρτυρούν μια έντονη ερωτική σχέση, ενώ μέσα στις γραμμές ο Μπετόβεν αναφέρει ακόμη και το ενδεχόμενο του γάμου. Ο μεγάλος έρωτας του συνθέτη δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, ενώ έγιναν πολλές εικασίες γύρω από το ποια θα μπορούσε να είναι η γυναίκα που του έκλεψε την καρδιά. Διάφορα ονόματα έχουν κατά καιρούς ακουστεί ως αποδέκτριες. Ανάμεσά τους, η Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν – κουνιάδα του συνθέτη με την οποία εθεωρείτο ότι οι σχέσεις ήταν δύσκολες – η Αντονί Μπρεντάνο κόρη ενός διπλωμάτη που έλαβε πολλές επιστολές αγάπης από αυτόν το 1812  και η Τερέζ φον Μπρούνσγουικ.

Το πρόσωπο αυτό φυσικά εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο.

Πηγή: skepseissofwn.gr

Εύας Ομηρόλη: "Ο έρωτας το πιο μάταιο απ’ όλα τ’ άλλα.Το τέλειο"

«O έρωτας : Ψάχνει να νιώσει την ψυχή να γοητεύεται, να ερεθίσει τ’ άψυχα χωρίς ντροπή, να δώσει και να δώσει χωρίς ν’ αφήσει τίποτα. Να ξεχειλίσουν οι αισθήσεις, να πνιγείς στην ηδονή. Να χάσεις και το τέλος, να ξεχάσεις την αρχή. 

Ο...
έρωτας είναι η ανάγκη της ψυχής μας που αφουγκράζεται. Με την πρώτη ευκαιρία θα βγει να μας θερίσει. Ο έρωτας είναι εκείνο που παραμονεύει στην σκιά. Το πιο μάταιο απ’ όλα τ’ άλλα. Το τέλειο.»


«Οι κομπάρσοι της ηδονής» της Εύας Ομηρόλη.